Vincenz Priessnitz (Wincenty Prießnitz)[1], (ur. 4 października 1799 w Lázně Jeseník k. Jeseníka; zm. 28 listopada 1851 tamże) - gospodarz, samouk w zakresie medycyny niekonwencjonalnej i naturalnej pochodzący z ówczesnego Śląska Austriackiego.
Na obszarze ówczesnych Niemiec i Austrii był uznawany za kontynuatora i wskrzesiciela metod hydroterapii zapoczątkowanych przez Siegmunda Hahna i Johanna Siegmunda Hahna.Spis treści [ukryj]
1 Biografia
2 Zakład kuracyjny
3 Bibliografia
4 Zobacz też
5 Linki zewnętrzne
6 Przypisy
Biografia [edytuj]
Wincenty Prießnitz był najmłodszym z sześciorga rodzeństwa. Jego rodzicami byli gospodarz Franciszek Prießnitz i jego żona Teresa Kappel. Po śmierci najstarszego brata i utracie wzroku przez ojca, Wincenty przerwał naukę i skoncentrował się na pracy w rodzinnym gospodarstwie. Z krótkiego pobytu w szkole nie wyniósł zdolności czytania i pisania, był więc analfabetą. W wieku lat 17 spadł z konia i złamał przy tym dwa żebra. Bez fachowej pomocy lekarskiej narażał się na powikłania - choroby organów wewnętrznych. Z braku środków finansowych musiał sobie pomóc sam. Do rany przyłożył nasączony zimną wodą opatrunek, bandażując ją ciasno wieloma warstwami chust. Żebra zrosły się bardzo szybko - dając w ten sposób początek metodzie "opatrunków Prießnitza". Wkrótce też Wincenty otrzymał przydomek "wodnego lekarza".
W 1828 zawarł związek małżeński z Zofią (córką wójta gminy Česka Ves / Böhmischdorf k. Jeseníka). Z małżeństwa tego miał syna i sześć córek.
W 1848 doznał poważnego udaru mózgu, oprócz tego stwierdzono u niego niepokojące zmiejszenie wątroby oraz symptomy przewodnienia. Zmarł 28 listopada 1851 w wieku 52 lat.
Pozostawiony przez niego majątek został oszacowany na 10 milionów ówczesnych guldenów. Syn Wincentego był wówczas jeszcze małoletni i cały zakład uzdrowiskowy przeszedł w ręce jednego z zięciów Wincentego.
Zakład kuracyjny [edytuj]
W 1826 przybyli pierwsi chorzy kuracjusze spoza najbliższej okolicy zamieszkania Prießnitza. Dla nich też urządził specjalny dom kuracyjny z łaźnią, w której stosował terapie wodne. Już w 1829 roku został przez wielu lekarzy oskarżony o znachorstwo.
Rozprawa zakończyła się uniewinnieniem Prießnitza, gdyż jego metody leczenia opierały się na wyłącznym stosowaniu wody bez współdziałania z jakimikolwiek medykamentami i ziołami. W 1830 roku otrzymał od władz austriackich oficjalne zezwolenie na otworzenie i prowadzenie zakładu kuracyjnego opierającego się na metodach wodoleczniczych.
Wkrótce w łaźni zakładu kuracyjnego zainstalowano olbrzymią na ówczesne czasy wannę o średnicy 10 metrów, w której kuracjusze mogli nawet pływać. Wewnątrz wanny znajdowała się mała fontanna. W 1832 został zmuszony do rozbudowy dobrze prosperującego zakładu, dobudował wówczas nowy budynek z 18 pokojami i wielką salą. Równocześnie w zakładzie kuracyjnym mogło przebywać ok. 100 pacjentów. Do śmierci Wincentego w 1851 roku z terapii wodnych zakładu skorzystało 36.000 pacjentów. Zakład wodoleczniczy istnieje do dnia dzisiejszego w Lázně Jeseník k. Jeseníka w Republice Czeskiej.
Metody Prießnitza nie były w żadnym stopniu nowatorskie (były raczej kontynuacją i rozwinięciem istniejących metod), przyczyniły się jednak znacznie do spopularyzowania metod wodolecznictwa.
Za rozwój chorób wewnętrznych obwiniał przede wszystkim "złe soki" w organach, które należy z ciała usunąć. Wykorzystywał zimną wodę i zimne okłady jako terapię przy różnych diagnozach, zalecał również specjalne diety oparte na wodzie, mleku i zimnych niedoprawionych potrawach oraz gimnastykę i spacery. Był również zwolennikiem hartowania zdrowia poprzez lodowate prysznice (spadek wody w kilku metrów na pacjentów). Korzystał również z wód leczniczych, lewatyw, kąpieli i saun.
Samodzielnie nie napisał i nie wydał niczego, swoje doświadczenie i metody przekazał córce Jadwidze, która skwapliwie notowała dyktowane przez ojca treści. Notatki te jako Wincentego Prießnitza Rodzinna Księga Wodna (Vinzenz Prießnitz'sche Familien Wasserbuch) znajdują się obecnie w Instytucie historii medycyny Uniwersytetu Wiedeńskiego.
W 1846, w imieniu cesarza Austrii, za swoją działalność leczniczą został odznaczony złotym medalem zasługi. W parku miejskim w Jeseníku i w Wiedniu w "Parku przy Tureckim Szańcu" (Türkenschanzpark) znajdują się pomniki poświęcone Wincentemu Prießnitzowi.
W Niemczech od 1960 roku organizacja grupująca specjalistów z zakresu medycyny niekonwencjonalnej (Heilpraktikerschaft) nadaje "Medal Prießnitza".
Prießnitz "wszedł" na stałe do zasobów języka polskiego, to właśnie od niego w spolonizowanej formie wywodzi się słowo prysznic.
Subskrybuj:
Komentarze do posta (Atom)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz